کد مطلب:315249 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:212
آیت الله حکیم در حرم حضرت اباالفضل العباس
عالم بزرگوار حضرت حجت الاسلام و المسلمین مرحوم شیخ محمد رازی در كتاب «كرامات الصالحین» نقل می كند:
آیت الله العظمی حكیم رحمه الله از علمای بزرگ و پروا پیشه و از مراجع به نام تقلید بود كه سال ها زعامت حوزه ی كهنسال نجف را به عهده داشت و در راه نگهبانی از دین خدا رنج ها به جان خرید.
او در مورد حضرت اباالفضل علیه السلام و سرداب مقدس آن بزرگوار و قبر مطهرش داستانی دارد كه شنیدنی است و آن را آیت الله حاج سید عباس كاشانی حائری در ماه ربیع الاول 1407 قمری برای نگارنده و گروهی از فضلای حوزه ی علمیه ی قم این گونه نقل كرد:
او می گفت: روزی در بیت آیت الله العظمی آقای حكیم رحمه الله بودم كه كلیددار آستان مقدس حضرت اباالفضل علیه السلام تلفن كرد و گفت: سرداب مقدس اباالفضل علیه السلام را آب گرفته و بیم آن می رود كه ویران گردد و به حرم مطهر، گنبد و مناره ها نیز آسیب كلی وارد شود، شما كاری بكنید.
آیت الله حكیم رحمه الله فرمودند: من جمعه خواهم آمد و هر آنچه در توان دارم، انجام خواهم داد.
آنگاه گروهی از علمای نجف از جمله این جانب به همراه ایشان به كربلا و به حرم مطهر حضرت اباالفضل علیه السلام رفتیم. آن مرجع بزرگ برای بازدید به طرف سرداب مقدس رفت و ما نیز از پی او آمدیم، اما همین كه چند پله پایین رفتند دیدم نشست و با صدای بسیار بلند - كه تا آن روز ندیده بودم - شروع به گریه كرد.
[ صفحه 490]
همه شگفت زده و هراسان شدیم كه چه شده است؟ من گردن كشیدم دیدم شگفتا منظره ی عجیبی است كه مرا هم گریان ساخت. منظره این بود كه دیدم قبر شریف اباالفضل علیه السلام در میان آب به سان جایی كه از هر سو به وسیله ی دیوار بتونی بسیار محكم حفاظت می شود در وسط آب قرار دارد اما آب آن را نمی گیرد. درست همانند قبر سالارش حسین علیه السلام كه متوكل بر آن آب بست، اما آب به سوی قبر پیش روی نكرد و آنجا را حایر حسینی نامیدند. سلام خدا بر او و سالارش حسین علیه السلام.
آیت الله العظمی حكیم رحمه الله از علمای بزرگ و پروا پیشه و از مراجع به نام تقلید بود كه سال ها زعامت حوزه ی كهنسال نجف را به عهده داشت و در راه نگهبانی از دین خدا رنج ها به جان خرید.
او در مورد حضرت اباالفضل علیه السلام و سرداب مقدس آن بزرگوار و قبر مطهرش داستانی دارد كه شنیدنی است و آن را آیت الله حاج سید عباس كاشانی حائری در ماه ربیع الاول 1407 قمری برای نگارنده و گروهی از فضلای حوزه ی علمیه ی قم این گونه نقل كرد:
او می گفت: روزی در بیت آیت الله العظمی آقای حكیم رحمه الله بودم كه كلیددار آستان مقدس حضرت اباالفضل علیه السلام تلفن كرد و گفت: سرداب مقدس اباالفضل علیه السلام را آب گرفته و بیم آن می رود كه ویران گردد و به حرم مطهر، گنبد و مناره ها نیز آسیب كلی وارد شود، شما كاری بكنید.
آیت الله حكیم رحمه الله فرمودند: من جمعه خواهم آمد و هر آنچه در توان دارم، انجام خواهم داد.
آنگاه گروهی از علمای نجف از جمله این جانب به همراه ایشان به كربلا و به حرم مطهر حضرت اباالفضل علیه السلام رفتیم. آن مرجع بزرگ برای بازدید به طرف سرداب مقدس رفت و ما نیز از پی او آمدیم، اما همین كه چند پله پایین رفتند دیدم نشست و با صدای بسیار بلند - كه تا آن روز ندیده بودم - شروع به گریه كرد.
[ صفحه 490]
همه شگفت زده و هراسان شدیم كه چه شده است؟ من گردن كشیدم دیدم شگفتا منظره ی عجیبی است كه مرا هم گریان ساخت. منظره این بود كه دیدم قبر شریف اباالفضل علیه السلام در میان آب به سان جایی كه از هر سو به وسیله ی دیوار بتونی بسیار محكم حفاظت می شود در وسط آب قرار دارد اما آب آن را نمی گیرد. درست همانند قبر سالارش حسین علیه السلام كه متوكل بر آن آب بست، اما آب به سوی قبر پیش روی نكرد و آنجا را حایر حسینی نامیدند. سلام خدا بر او و سالارش حسین علیه السلام.